امشب در حال وب گردی و پس از مشقتهای فراوان روزانه ناشی از کار و کار و کار ،‏ جایی در وب دوستی آشنا دیدم که نوشته بود دچار یعنی عاشق ،‏ دلم هوای جملات ناب نادر ابراهیمی را کرد و چقدر علی رغم دوبار خواندن  کتاب آتش بدون دود او  هنوز دوست دارم  یکبار دیگر هم ان را بخوانم و بازهم بنویسم . هیچ چیز همچون نوشتن عطش تکاپوی مرا تکمیل نمی کند افسوس که غرق در زندگی و روزمرگی شده ایم وگرنه نوشتن عجیب لذتی دارد . انهم اگر از سر درد باشد . ولیکن چه بگویم که درد بی دردی ما را از همه دردها ازرده تر میکند .

وکی می شود که مردی ما به دردی اذین شود تا خوش شود که گفته اند مرد را دردی اگر باشد خوش است . درد بی دردی علاجش آتش است .....

بگذار این چند خط را با تفالی از خواجه به پایان ببریم تا شبی و وقتی و نفسی دیگر که تنها او می داند کی است و یا اصلا هست یا نیست ...

خیال نقش تو در کارگاه دیده کشیدم                          به صورت تو نگاری ندیدم و نشنیدم

اگر چه در طلبت همعنان باد شمالم                           به گرد سرو خرامان قامتت نرسیدم

امید در شب زلفت به روز عمر نیستم                          طمع به دور دهانت ز کام دل ببریدم ....